O

Öyle hırçındı ki ruhu

Aynı Karadeniz’in dalgaları gibi, sarsıyordu benliğini.

Her harekete geçişinde,

Dalgalar arasında kalan küçükcük bir kayık misali sallanıyor, savruluyordu.

Dur dese, sanki daha da arttırıyordu şiddetini

Kendini suya koyvermek gibi teslim oldu sonunda

Ruhunun hırçınlığına…

Aldı götürdü ruhu onu hırçınlık denizine

Şimdi her şey çok farklıydı gözünde.

Oynayan çocuklar, bağıran sevdalılar, yalanlar dolanlar, su katılmamış dostluklar

Artık farkındaydı baktığı ama görmediği her şeyin.

Ruhu bırak dediğinde, bıraktı ellerini onu hayata bağlayan

Saçları rüzgara karışırken, kalbi deliler gibi atarken, gözleri sımsıkı kapalıyken

Görüyordu o her şeyi.

 

Açtı kollarını iki yana, kavuşuyordu artık ruhu dinginliğine…


Sinem Uzyol

Istanbul – 18/11/14