İlk kavgamız dün gece yaşanıp biterken,Beni tek başıma, yüzüstü bırakıp giderken,
“Gitme” diyemedim...
Sadece sessizce süzülen yaşlarım
Şahit oldu hüznüme, kırılan kalbime...
Bu kadar kolay mıydı herşeyi silebilmek,
Boşuna mıydı verilen çabalar, harcanan zamanlar.
Ya o “seni seviyorum” demelerin?
Bu kadar kolay mıydı,
Bırakmak, bırakabilmek,
Unutmak, unutabilmek,
Silmek, silebilmek...
Asla dur demem sana,
Gidebildiğin kadar git.
Mutlu olana kadar git.
Sadece kapıyı aç ve git.....
Istanbul – 06/01/06
