Sığamıyorum hiç bir yere. Her yer benim için dar geliyor. Giderek yaşamaya zorlandığım bu şehirden kaçamıyorum. Beni tuttan bağlar cok güçlü olmasa da burada kalmamı gerektirecek kadar kuvvetli.
Ama ruhum delicesine çırpınıyor. Sanki Boğaz'ın o serin ve güçlü akıntısına kapılıp gitmek istiyor. Artık onu durdurabilecek gücümün kaldığını zannetmiyorum. Sadece küçük bir fırsat bekliyorum bu şehirde kalma süremi bitirecek.
Çalıştığım yer, oturduğum sandalye, uyuduğum yatak... Hiç biri benim ruhuma göre değil. Ruhum bahane aslında bana göre değil.. Sürekli hep rüzgarların getirdiği deniz havasını duymak istiyorum. Sabah kalkıp penceremin önüne geldiğimde ilk görmem gerekenin kan kırmızı sardunyaların ardındaki masmavi deniz ve denizi kucaklayan koylar olması gerektiğinin hayal ediyorum. Sadece ama sadece orada olmak istiyorum. Kalbimin aslında attığı, düşüncesinin bile içimi ısıttığı yerde... Buranın çok ama çok uzağında...
Sinem - İst. Mart 08
