DELİ RUHUM

Yaprakların rüzgarla sürüklenmesi gibi
Dört bir yana savruluyor ruhum.
Delice bir fırtına içimde,
Kalbimin derinliklerinde.
Çıpa atmalıyım bir yere,
Saklanmalıyım geriye...
Uçurumun kenarında,
Tutunduğum ince bir dal sadece.

Ist.- Eylül '07

BEN HAYATTA EN ÇOK BABAMI SEVDİM

Ben hayatta en çok babamı sevdim.
Karaçalılar gibi yerden bitme bir çocuk
Çarpı bacaklarıyla ha düştü ha düşecek
Nasıl koşardım ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bilmezdi ki oturduğumuz semti
Geldi mi de gidici-hep, hep acele işi
Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi
Atlastan bakardım nereye gitti
Öyle öyle ezber ettim gurbeti
Sevinçten uçardım hasta oldum mu,
Kırkı geçerse ateş, çağırırlar İstanbul'a
Bi helalleşmek ister elbet, diğ'mi oğluyla!
Tifoyken başardım bu aşk oynunu,
Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu,
En son teftişine çıkana değin
Koştururken ardından uçmakta olan o devin,
Daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için
Açıldı nefesim, fikrim, canevim
Hayatta ben en çok babamı sevdim.

CAN YÜCEL

*******************************

Babamı kaybedeli yaklaşık 6 sene oluyor. Ve onu ne zaman düşünsem, burnumun direği sızlıyor. Can Baba'nın bu şiirini de okuyunca gene bir hüzün bulutu kapladı dört bir yanımı. Ben, babamın biricik kızıydım. O da benim devimdi. Ne diyebilirim ki sözler boğazımda düğümlenirken...

"Mekanın cennet olsun babacığım. Huzur içinde yat."

İst. - Mayıs '08

SONSUZ BEKLEYİŞ

Önce sofrayı kurmalı,
Salata, çorba ve mezesiyle.
Yanında da dolu bir karafa ve 2 kadeh.
Mum ve de çiçekleri de unutmamalı

Saate bakayım önce.
Bir koşu girmeliyim duşa,
Çabucacık yıkayıvereyim her yerimi.
Misler gibi kokmalıyım bu gece...
Nergisler, sümbüller, güller...
Yanımda sönük kalmalı.
Sevdiceğim çiçekleri değil bu gece beni koklamalı...

Hayatıma giren tek erkeğim, biricik aşkım...
Uzun bir yolculuktan sonra yanımda...
Tam 25 yıl önce verilen,
Ve her sene yerine getirilen bir sözle...
İşte gene 12 Temmuz akşamı geldi karşımıza.

Saat 20:00
Daha gelmesine çok var.
Güneş batıyor her gün olduğu gibi engin mavide.
Ama bugün bir farklı göründü gözüme, hüzün doldu içim.

Saat 21:00
Nerede kaldı? Çoktan gelmeliydi yanıma.
Şu yıldızlar bu gece daha mı yakın sanki?

Saat 22:00
Yok gelmeyecek galiba...
Bir terslik mi oldu acaba?
Şu... Şu... köşeyi dönen araç onunki mi?

Saat 23:00
Mum da bitti gitti.
Aynı çiçekler ve aynı benim gibi.
Kalk Neriman topla masayı.

Saat 23:30
Telefon!...
Hayırdır bu saatte?
“Alo... Buyrun...
Evet benim..
Hayır... Hayır... Olamaz!... Doğru değil bu!...
Bugün değil!.. Şimdi değil!...”
Hayır...
Hayır...
Hayııırrr.....

Evet...evet...ahh evet.

Bak gene uyuyakalmışsın Neriman...
Hadi git yat yatağına.
Daha nice yalnız 12 Temmuzlar var yaşamında...
Alışamadın gitti şu yalnızlığa.

İst - Mayıs '07